1. |
O final é un novo comezo
04:27
|
|||
|
Sentes o avance da enchente
o ruído xordo ao lonxe aínda moi lonxe
este formigueo da predición é o que chaman ‘trema’
Despois de que a auga se retire
queda ao descuberto a planicie
un deserto lamacento
no que che afunden os pés
os nocellos a cintura a puntiña dos dedos mentres os estiras
ao xeito dunha fermosa árbore seca unha escultura morta
O debuxo da túa pel cuarteada conta unha historia
que pode quedar enterrada aquí, agora
como tantas vilas asolagadas pola enchente
Sabes o que virá despois
Pode que o golpe da auga termine a angustia da asfixia
Non doerá tanto...
Pero corres
corres! corres porque sabes, confías
que o val ten os seus límites
e nin tan sequera a enchente
ou os besbellos de tantas voces
han de chegar tan lonxe
se ti corres
|
||||
2. |
Fenda
05:40
|
|||
|
Os día arrolan pola miña cabeza sen pelo (x2)
enfermos e repetidos (x2)
xa case non queda nada dos lugares
da forza e a beleza do tacto das amigas (x2)
O soño é duro e vaime envolvendo
abrindo paso na profundidade
e penso que agardar é unha covardía (x2)
e penso que agardar é unha covardía máis
Non intentes entendelo agora
só entra e permanece
unha presión que medra
E vou pechando as portas con esa angustia
o medo a atopalo no reflexo
ódioo nos espellos e nos ollos dos outros (x3)
E véxome liquidándoo con pulso
mantendo os dentes na presión xusta
deixando que chore e se perda
|
||||
3. |
Abismo
05:21
|
|||
|
Ninguén coñece as rutas perdidas
que abren as portas no meu baleiro
son longas e escuras e cheas de lamentos
de mortos e vivos de esquecementos
Só respirar forte e o abismo acólleme
preparo comida e dedícome a morrer
dedícome a morrer (x3)
todas as súas mortes
Ninguén coñece as sombras e angurias
que habitan no fondo do meu espello
e cando me miro son todo o que vexo
non queda xa rastro dos vellos xestos
Só respirar forte e o abismo acólleme
preparo comida e dedícome a morrer
dedícome a morrer (x3)
todas as súas mortes
E saio e saio e saio e nunca me atopo
e entro e entro e entro e as sombras son todo
E saio e saio e saio e nunca me atopo
e entro e entro e entro e as sombras son todo
Dedícome a morrer (x3)
todas as miñas mortes
|
||||
4. |
Boquexar
04:51
|
|||
|
Debe de haber meses que as horas non corren aquí
As pozas énchense de auga
de repeticións no silencio
de linguas que morden en ti
A tranquilidade vólvese húmida
coma o alento dos animais
e ao lonxe un ruído xordo medra
Hai tempo que morriches aquí
Afógante os códigos deste modo de vivir
as lealdades e os xogos creados para ti
E reméxeste dentro dun cadaleito
de silencio herdado e límites estreitos
Cando a treboada axite as árbores
que as pólas se che enreden por dentro
has desexar que a auga te arrastre a outro lugar
Afógante os códigos deste modo de vivir
as lealdades e os xogos creados para ti
E reméxeste dentro dun cadaleito
de silencio herdado e límites estreitos
E reméxeste dentro dun cadaleito
de silencio herdado e límites estreitos
|
||||
5. |
Mito
05:23
|
|||
|
Perdemos até a memoria nese proceso
e quedan gravados coma fendas na pedra
os deseños sobre o noso corpo e os nosos xestos
e vimos como desaparecían animais fermosos
arrastrados dos nosos cuartos cara ao mito
como mudaba o terra baixo os pés
e nos perdíamos
Medramos cun movemento lento esgazando a pel
as cicatrices coséndonos
coma as liñas nos acantilados
e vimos como desaparecían animais fermosos
arrastrados dos nosos cuartos cara ao mito
como mudaba o terra baixo os pés
e nos perdíamos
Medramos cun movemento lento esgazando a pel
as cicatrices coséndonos
coma as liñas nos acantilados
Busco o debuxo das marcas en ti e en min
os trazados que nos trouxeron até aquí
Medramos cun movemento lento esgazando a pel
as cicatrices coséndonos
coma as liñas nos acantilados
|
||||
6. |
A ruta invisible
05:49
|
|||
|
Xa non queda nada para mirar atrás
atadura ou remorso
que me obrigue a ficar
Non penso deixarme caer
podo reinventarme outra vez
Non penso deixarme caer
podo reinventarme outra vez
O espazo abafante encóllese máis
ningún outro esforzo que non sexa avanzar
o seguinte golpe non me atopará
detido, agardando por outro final
o seguinte golpe non me atopará
detido, agardando por outro final
Non afogarei aquí
se teño que facelo fareino por min
Non afogarei aquí
se teño que facelo fareino por min
Escollo a ruta invisible do mapa, do mapa (x2)
A viaxe é a miña seguridade
non preciso de ningún plan
trazado con anterioridade
Non penso deixarme caer
podo reinventarme outra vez
Non penso deixarme caer
podo reinventarme outra vez
Non afogarei aquí
se teño que facelo fareino por min
Non afogarei aquí
se teño que facelo fareino por min
Escollo a ruta invisible do mapa, do mapa (x2)
Non afogarei aquí
se teño que facelo fareino por min
Non afogarei aquí
se teño que facelo fareino por min
Escollo a ruta invisible do mapa, do mapa (x2)
|
||||
7. |
Levedar
06:15
|
|||
|
Esta cidade queda deserta
a calor evapora as fontes
mentres arden as rúas fóra
deixa que entre a enchente
Ven, entra no cuarto
o mar medra para asolagarnos
e vivimos como cetáceos xigantes
Unha pel nova médralle á noite
sáenlle plumas e cores
mentres levedamos na ruta perfecta
para aprender o don da metamorfose
Ven, entra no cuarto
o mar medra para asolagarnos
e vivimos como cetáceos xigantes
Coas nosas brillantes escamas de peixe
medra un teito sobre a cidade
mentres nos expandimos xuntos na auga
con cada nova habilidade
Ven, entra no cuarto
o mar medra para asolagarnos
e vivimos como cetáceos xigantes
Ven, entra no cuarto
o mar medra para asolagarnos
e vivimos como cetáceos xigantes
Ven, entra no cuarto
o mar medra para asolagarnos
e vivimos como cetáceos xigantes
|
||||
8. |
A viaxe
02:49
|
|||
|
Cultivamos o don da metamorfose
En cada transformación as cicatrices
deixan marcada unha pel brillante
que reaparece sobre o que fora ferida
fendas abertas na historia
as voces caladas de tantas e tantos
resoan agora ao fondo coma un oráculo
fomos outros corpos outras mans outros ollos
tivemos tantas vidas
e medráronnos memorias novas
coas que lembrar cada biografía sen contar
Cosemos con elas as instrucións
e aprendémonos as unhas ás outras
a mudar a pel coma se fose roupa
a inventar extremidades novas
lugares inexplorados que aparecían
tan só ao nomealos
Fóra dos límites do val
máis terras máis océanos
o mapa en branco
|
||||
Aderyn Wales, UK
Aderyn son Lorena Souto (letras) e David Miranda (música)
If you like Aderyn, you may also like:
Have Some Shame
by don't get lemon
Gutsy New Romantic synthpop from Austin, Texas with hooks and heartache galore.
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
AMARGO
by Nina Maia feat. Chica Barreto
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
Dreamy indie rock a la Duster/Sparklehorse with interesting with dynamic shifts and subtle hooks to keep things moving along.
go to album
Miranda Winters of Melkbelly assembled an all-female band for this solo LP of alt-rock rippers chronicling youth decay and adult complexity.
go to album
Four Singles
by Operator Music Band
Four speaker-melting singles from New York's premiere "live techno" outfit, descended from vintage synthwave, deep house, and dance punk.
go to album
Off-kilter Portland indie rockers make an unexpected return with a tight three-track EP, their first new release in 12 years.
go to album
